«Με αγώνα και αισιοδοξία... “θα έρθει και για μας μια Κυριακή”»

Ο Ηλίας Ανδριόπουλος, με επιτυχίες διαχρονικές στο ενεργητικό του, φτάνει στo Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, όπου θα παρουσιάσει για δύο βραδιές στις 26 και 27 Ιουλίου, ένα απάνθισμα των έργων του, με γνωστά και λιγότερο γνωστά τραγούδια του. Το click@Life μίλησε μαζί του…

H μουσική παράσταση που θα παρουσιάσετε στην Επίδαυρο έχει τον τίτλο « Μια διαδρομή από τα Γράμματα στο Μακρυγιάννη στις Ωδές του Ανδρέα Κάλβου». Τι θα περιλαμβάνει;

Εφέτος συμπληρώνω και γιορτάζω τα τριάντα πέντε χρόνια μου στην ελληνική μουσική. Έχουν πράγματι συμπληρωθεί τριάντα πέντε χρόνια από τον Αύγουστο του 1978, που τότε ως νέος συνθέτης, στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών όπως και τώρα, έδωσα τρεις συναυλίες στο Θέατρο Λυκαβηττού και έτσι εισχώρησα – ας πούμε και επίσημα- στα μουσικά πράγματα του τόπου. Στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, οι φίλοι της μουσικής και των τραγουδιών μου, θα απολαύσουν μία μελωδική διαδρομή από τα «Γράμματα στον Μακρυγιάννη» έως τις «Ωδές» του Ανδρέα Κάλβου. Πιστεύω, η διαδρομή αυτή υπήρξε γόνιμη, γιατί έδωσε στον κόσμο τραγούδια που αγαπήθηκαν βαθιά, αλλά και μελωδικούς κύκλους έργων όπως τα «Λαϊκά Προάστια», οι «Προσανατολισμοί», τα «Γράμματα στο Μακρυγιάννη», οι «Ξένες Πόρτες», οι «Αργοναύτες», η «Μουσική για σαντούρι», οι «Ωδές», που συνέβαλαν κατά ένα τρόπο, ώστε να χτιστεί το νεότερο μουσικό πρόσωπο της χώρας.

Πώς νιώθετε που θα βρεθείτε για δύο βραδιές στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου;

Έχω την αίσθηση πως οι πέτρες και οι σκηνές των αρχαίων θεάτρων, αντηχούν ήχους και λόγια από το μακρινό παρελθόν μας. Γι’ αυτό παίρνουν άλλη σημασία και άλλο νόημα οι συνευρέσεις και οι ανταμώσεις μας, με αφορμή ένα καλλιτεχνικό γεγονός, μέσα σε τέτοιους χώρους, όταν μάλιστα αυτά συντελούνται στο φως και στα αρώματα του ελληνικού καλοκαιριού.

Συνεργάζεστε με εξαιρετικούς νέους καλλιτέχνες όπως είναι ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος, η Θεοδώρα Μπάκα και οι αδερφές Βουγιουκλή. Τι ξεχωρίζετε στον καθένα τους;

Ακριβώς όπως το λέτε. Είναι πολύ σπουδαίοι οι καλλιτέχνες που έχω επιλέξει, να ερμηνεύσουν τα τραγούδια μου στην Μικρή Επίδαυρο. Βέβαια δεν είναι προβεβλημένες φίρμες, με την φθαρμένη σημασία του όρου. Συνειδητά απέφυγα κάτι τέτοιο. Αγαπούν βαθιά το έργο μου και αναδεικνύουν απόλυτα το ύφος και το ήθος της μουσικής μου. Για όσους δεν το ξέρουν, ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος και η Θεοδώρα Μπάκα διαπρέπουν εδώ και χρόνια στην Ευρώπη, στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα. Ακόμα η Ελένη και η Σουζάνα Βουγιουκλή είναι οι πιο αξιόλογες ερμηνεύτριες της νεότερης γενιάς . Εκτιμώ το σεβασμό τους, την προσήλωσή τους και τη βαθιά τους σχέση με την καλή μουσική.

 Έχετε συνεργαστεί με εξαιρετικούς καλλιτέχνες και σε όλη σας τη μουσική διαδρομή, Σ. Μπέλλου, Β. Τσιτσάνης, Β. Μοσχολιού, Μ. Ελευθερίου, Μ. Δημητριάδη, Α. Καλογιάννης κ.α. Υπάρχει κάποια συνεργασία που να νοσταλγείτε ιδιαίτερα σήμερα, μετά από χρόνια;

Νοσταλγώ αρκετά πράγματα από το παρελθόν. Περισσότερο τις συνευρέσεις μας, μετά από κάθε συναυλία σε δείπνα που ακολουθούσαν σε ταβέρνες και τις ατέλειωτες συζητήσεις μέχρι τις πρωινές ώρες, που ποτέ δεν κατέληγαν πουθενά. Μιλώ για δεκάδες συναυλίες που δίναμε κάθε καλοκαίρι, τον πρώτο καιρό της μεταπολίτευσης, σε ολόκληρη την Ελλάδα. Να θυμηθώ τους μουσικούς, την Μπέλλου, τον Καλογιάννη, την Πρωτοψάλτη, τη Μοσχολιού, το Δημητράτο, τη Δημητριάδη. Σε αυτές τις βραδιές έχω γνωρίσει τους πιο ενδιαφέροντες και ωραίους ανθρώπους.

Ποιες είναι οι δικές σας μουσικές επιρροές;

Οι πρώτες μουσικές μου επιρροές προέρχονται από την έντεχνη μουσική, την λεγόμενη κλασική. Βιβάλντι, Βέρντι, Μότσαρτ, Μπετόβεν, Ντεμπισί, Στραβίνσκι κα. Όμως αγαπώ βαθιά την λαϊκή μουσική μας παράδοση. Δηλαδή το δημοτικό μας τραγούδι. Επίσης στέκομαι με πολύ θαυμασμό στο έργο του Σκαλκώτα, του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Ξενάκη και του Χρήστου. Μην μας διαφεύγει ότι ο κάθε καλλιτέχνης είναι φτιαγμένος από εκείνα τα πράγματα που έχει αφομοιώσει.

Η ελληνική γη και ιστορία αποτελεί πηγή έμπνευσης για εσάς. Τι κερδίζει το ενδιαφέρον σας;

Ότι έχει να κάνει με την Ελλάδα, με συναρπάζει. Είναι εκείνο το αίσθημα που ταυτόχρονα μας κάνει να νοιώθουμε ότι ο πολιτισμός, οι μνήμες, οι μύθοι, οι συμπεριφορές, βλάστησαν και κάρπισαν στην ιεροτελεστία τούτης της φύσης. Μια νότα μουσικής και μια λέξη που ηχεί, παίρνουν άλλη διάσταση στο φως του μεσημεριού και στην αύρα της φεγγαρόφωτης νυχτιάς. Αρκεί να τα εντοπίσουμε με τα μάτια της ψυχής. Δείτε τι λέω πάνω σε αυτό, στο καινούργιο Δοκίμιό μου «Το Αίνιγμα μιάς Γενιάς».
Η Ελληνική φύση είναι ο γνώριμος χώρος μου.
Κινούμαι,
αναπνέω και αγγίζω με οικειότητα και απέραντη
ευφροσύνη, ό,τι
μου προσφέρεται γύρω μου. Εδώ φυτρώνουν και
αναπτύσσονται
όλες οι δημιουργικές μου ιδέες, που θρέφονται από τις
ανάσες,
τους μύθους και την ιστορία της ελληνικής γης. Εδώ
αισθάνομαι,
συγκινούμαι, αντιδρώ, με τον τρόπο που μου έχουν
διδάξει οι
μακρινές και νεότερες παραδόσεις μου. Να ένας λιτός
ορισμός της δικής μου ελληνικότητας.

Από πού πηγάζει το ιδιαίτερα βαθύ σας δέσιμο με τον στίχο και την ποίηση;

Από την ανάγκη να δώσω μουσική πνοή στο λόγο των ποιητών και να αρμονιστώ με μια αρχαία ελληνική παράδοση δυόμιση χιλιάδων ετών, που θέλει την ποίηση και την μουσική να πορεύονται μαζί, αδιαίρετες.
Ακούστε… Στους Έλληνες, αναφέρομαι στην κατηγορία των συμπολιτών μας που μπορούν να τα αντιληφθούν αυτά, όχι στους θαμώνες των σκυλάδικων και της μοντερνο-σαχλαμάρας, ο υψηλός ποιητικός λόγος συνδυαζόμενος με μουσική άνθιζε διαχρονικά μέσα στους αιώνες και δεν έσβησε ποτέ. Πάρτε για παράδειγμα το δημοτικό μας τραγούδι… Δεν είναι ένα θαύμα της λαϊκής δημιουργίας αυτό, που μας δένει με το πιο μακρινό παρελθόν μας;

Ποιες στιγμές από τη μουσική σας ιστορία ξεχωρίζετε;

Αρκετές είναι οι στιγμές και οι σημαντικοί μου σταθμοί, σε μία πορεία τριάντα πέντε ετών. Θα σας έλεγα, ότι κάθε μουσική, κάθε τραγούδι που γράφει ένας συνθέτης, είναι γι αυτόν κάτι πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Αφού με ρωτάτε όπως θα σας απαντούσα, ότι ένα αίσθημα μεγάλης χαράς και ικανοποίησης μου δημιουργήθηκε, όταν τελείωσα το γράψιμο στα «Γράμματα στο Μακρυγιάννη», στους «Προσανατολισμούς», στις «Ωδές» και στο «Τραγούδι του παλιού καιρού» του Γκάτσου. Θα σας αναφέρω ακόμα και τέσσερις συναυλίες μου, που τις θεωρώ πολύ μοναδικές: Το 1978 στο Θέατρο Λυκαβηττού, το 1994 στο Ηρώδειο, το 2002 στο Queen Elizabeth Hall του Λονδίνου, και το 2008 στην Αρχαία Ολυμπία.

Τέλος, έχοντας ζήσει σε περιόδους δύσκολες για την Ελλάδα στο παρελθόν, τι θα θέλατε να μοιραστείτε με τους νεότερους αλλά και γενικότερα, με τους σύγχρονους Έλληνες;

Θα ήθελα να μοιραστώ την αγωνία και τον πόνο του κόσμου, τις δυσκολίες του, την απογοήτευσή του για εδώ που οδηγήθηκε ο τόπος από τους άφρονες πολιτικούς της μεταπολίτευσης, που κατέστρεψαν και συνεχίζουν να καταστρέφουν την Ελλάδα. Όμως θα ήθελα να μοιραστώ και την ελπίδα μαζί τους – ιδιαίτερα με τα νέα παιδιά- και να τους πω ότι με αγώνα και αισιοδοξία θα αναστηθούν πάλι τα όνειρά μας και ότι «θα έρθει και για μας μια Κυριακή»…

Βάλια Κανελλοπούλου
vkanel@clickatlife.gr 

Δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό ποικίλης ύλης, www.clickatlife.gr την Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013